We hebben het tegenwoordig allemaal over ‘je passie najagen’ en ‘doen wat je gelukkig maakt’. Dit deed Soraya Matil. 16 jaar lang was zij mantelzorger van haar oma, onze oma. 29 januari kwam daar een einde aan. Haar taak was volbracht. Nu zit zij met de vraag: wat nu?
Pas schreef ik nog hoe trots ik op haar ben. Na een decennium strugglen, deed zij een maand geleden een boekje open over de administratieve hel achter mantelzorg. In het interview zei zij: “Gelukkig leeft oma Matil nog, alleen vrees ik dat zij niet lang zal genieten van het budget op maat.” Niet wetende dat “niet lang” binnen enkele weken zou betekenen.
Oma zorgde voor ons toen we klein waren en wij hebben dat voor haar gedaan nu we groot zijn. Dinsdag 7 februari hebben wij haar op prachtige wijze begeleid naar haar laatste rustplaats. De dag erna begon het gewone leven weer. Ik ging naar kantoor en stond er niet bij stil dat voor mijn zus het gewone leven niet meer bestaat.
Een vangnet na mantelzorg is er niet.
Een sociaal vangnet voor tijdens de zorgperiode is zo gevonden. Iedereen snapt dat je daar steun bij nodig hebt. Maar niemand heeft er kennelijk aan gedacht, dat er ook iets moet gebeuren als je arbeidsovereenkomst wordt verbroken. Het lot dat al deze mantelzorgers staat te wachten, is een bijstandsuitkering, want een WW mogen en kunnen zij niet opbouwen.
Dus, wat nu?
Wat te doen als je de helft van je leven hebt toegewijd aan het verzorgen van jouw oma en je nu weer wilt participeren aan de maatschappij? Wat te doen met een gat van 16 jaar op jouw cv? Wat te doen als het enige waar je heel veel kennis over hebt, mantelzorg is? Wat te doen als je Soraya Matil bent?
10 jaar geleden hadden we 2,6 miljoen mantelzorgers. In 2014 gaven ruim 4 miljoen mensen mantelzorg (33% van de volwassen Nederlanders). Sommigen doen dat max. 8 uur in de week, maar circa 600.000 mantelzorgers bieden hulp die zowel langdurig als intensief is.
Wat te doen als je anno 2017 één van deze 600.000 mensen bent?
Wie het weet, mag het zeggen! Graag zelfs.