1 januari is een dag waarop wereldwijd mensen het jaar beginnen met goede voornemens. Stoppen met roken, minder alcohol drinken, meer sparen, meer sporten, minder eten of afvallen. Marketeers haken hier slim (of sluw) op in. Korting op nicotinepleisters, Gall & Gall die dry january promote, een maand gratis sporten, of korting op je WW (voormalig Weight Watchers) abonnement.

En dat laatste zorgde voor ophef. Althans, de ambassadeur die zij dit jaar naar voren schoven.

Influencers mogen niet samenwerken met merken zoals Weight Watchers 

De ophef viel mij op toen iemand mij op een Instagram-post wees, waarin staat hoe slecht Weight Watchers is en hoe verbazingwekkend het is dat influencers zich met WW inlaten. “Dat zo’n bedrijf bestaat is een ding, maar dat influencers met 500k (jonge) volgers zich dik laten betalen om reclame te maken is echt beyond me. Zo veel volgers komt ook met verantwoordelijkheden, en ze leeg laten plukken door een piramidespel dat bovendien ongezond is, is echt next level kwaadaardig.”

Next level kwaadaardig. Dat vind ik best een heftige omschrijving van een persoon. Daarnaast vond ik de ophef an sich al best moeilijk logisch te maken, omdat deze influencer in haar eerste video vertelde dat zij zelf al lid was vóór de samenwerking. Dat is toch juist wat we willen van influencers, authentieke samenwerkingen? Althans, dat is wat het beste werkt volgens onderzoek. In dat opzicht is het voor mij een logische samenwerking.

En ik kan ook begrijpen dat men zich zorgen maakt om jonge volgers, maar mag je dan als influencer dit gedeelte van je leven niet delen? We verwijten influencers aan de ene kant van niet echt genoeg zijn, maar verwachten kennelijk toch dat ze zich perfecter voor doen dan dat ze zijn.

De ene influencer wordt aangesproken op een samenwerking met een zuivelfabrikant. Ik kreeg kritiek toen ik gekochte kleding deelde, omdat het van een fast fashion bedrijf afkomstig is. En willen afvallen, of over het afvallen zelf mag je dus ook niet delen. Of mag je er alleen geen geld voor ontvangen? 

Alcohol-merken hebben vrijspel

Ik heb er zelf overigens wel voor gekozen om bepaalde samenwerkingen niet aan te gaan. Toen ik 10.000 volgers behaalde, heb ik mezelf het stempel ethische influencer gegeven. Ik ben erg terughoudend met samenwerkingen en sla regelmatig aanbiedingen af.

Tegelijkertijd houd ik iets te veel van wijntjes en cocktails, begint mijn reeks stories waarin ik sta te koken steevast met een foto van een glas wijn om mezelf de moed in te drinken en vind je op mijn feed zoveel foto’s van een glas bubbels, dat het bijna raar is dat ik geen ambassadeur ben van een champagnemerk. Ik promote dus wel alcohol, ik krijg er alleen niet voor betaald.

Andere influencers zie ik daarentegen samenwerken met alcoholische merken zonder dat daar ophef over ontstaat, terwijl alcohol eigenlijk gewoon drugs is. Maar dat promoten blijkt dus geen probleem te zijn. Wat maakt deze samenwerking zoveel kwalijker?

Je mag niet (willen afvallen). Je moet (dik willen zijn).

“Als jij klaagt over jouw lichaam, zeg je eigenlijk dat mijn lichaam er niet mag zijn”, aldus een influencer die ik volg enige tijd geleden. De ontevredenheid van anderen over hun lichaam, projecteerde zij op zichzelf. En natuurlijk doet niet iedereen dit. Ik kan ook niet zeggen in welke hoedanigheid dit gebeurt, maar ik merk wel veel weerstand tegen (weer) slank willen zijn.

Toen ik zwanger was, postte ik een foto van mijn pre-pregnancy body met een caption waarin ik uitlegde dat ik na de zwangerschap weer terug wou naar dat lichaam, maar dat het lijkt alsof je dat helemaal niet mag zeggen. Als je dat zegt, krijg je als tegenreactie dat je je lichaam dankbaar moet zijn dat het je kind heeft gedragen. Alsof je niet dankbaar bent, als je je oude lichaam weer terug wilt.

En vrouwen die hun oude lichaam snel terug hebben en dat posten, krijgen ook heftige kritiek. Ze “laten geen realistisch beeld zien”. Hoe kan je de werkelijkheid van een ander irreëel noemen? Dat er veel vrouwen zijn waar het niet zo gaat, betekent niet dat het niet realistisch is. Er zijn genoeg vrouwen voor wie dat wel haalbaar is.

Het probleem hierin is dat we om de een of andere reden het gevoel krijgen dat we ook moeten behalen wat de ander heeft behaald en dan boos worden op die ander, omdat dat voor ons niet haalbaar is. Zo sprak ik een vriendin die tussen kerst en oud op nieuw minder online was, omdat zij het gevoel kreeg met allerlei voornemens aan de slag te moeten, omdat ze dat overal zag. Het mooie vind ik dat zij besloot offline te gaan en er niet voor koos om te dicteren dat mensen vooral niet aan de slag moeten met voornemens, want dat zie je ook.

The nap ministry die “focus on rest” zegt, alsof iedereen daarbij gebaat is. En zo waren er tussen kerst en nieuwjaarsdag vele posts waarin staat wat je zou moeten doen. Terwijl de vraag juist is: wat wil jij nu? Waar heb je behoefte aan? Doe dat!

Dat een ander die periode gebruikt om te reflecteren op het jaar, betekent niet dat jij dat zou moeten doen. Dat een ander ervoor kiest om alleen te kijken naar de positieve dingen, betekent niet dat jij dat zou moeten doen. En dat een influencer op nieuwjaarsdag een kortingscode deelt voor WW, betekent niet dat jij moet afvallen, op dieet moet, of lid moet worden van Weight Watchers. Vele anderen gingen je voor – en de meesten zijn nu weer bij af.

Maar het is ook oké als jij daar wél voor hebt gekozen. Het is namelijk jouw lichaam en jouw keuze wat je met dat lichaam doet.

Iedereen heeft een andere journey

De meeste dikke mensen die ik ken en die hun strubbelingen met fatphobic society delen, hebben ook gedeeld over de vele diëten die zij ooit hebben gevolgd. Een influencer die zich nu ook fel uitlaat tegen diet culture en WW, had in het verleden nog een samenwerking met Weight Watchers en tot de dag van de ophef nog meerdere artikelen op haar website staan over die samenwerking. Al waren die dus wel 7 jaar oud. Na de ophef en haar eigen uitlatingen, haalde ze die offline en schreef een uitgebreid artikel over waarom je niet met een dieet moet starten.

Al deze mensen zijn uiteindelijk gestopt met dieten. Al deze mensen hadden hun eigen journey.

Als vrouw en als moeder heb ik verschillende fases gekend, vooral rondom mijn zwangerschap. Zo jankte ik toen ik de striae op mijn buik ontdekte, beet ik flink van me af, toen mijn nicht – 3 maanden na mijn bevalling – zei dat ik moest gaan trainen en probeerde ik juist mijn post-partum body te accepteren, aangezien je lichaam gewoon tijd nodig heeft om alles te verwerken. Ook wilde ik niet sporten en gewoon blijven eten, zoals ik dat deed.

Maar toen mijn kind bijna 1 werd, ging ik ook door de fase dat je denkt ’tis leuk geweest, maar ik wil mijn oude lichaam nu gewoon weer terug, dit zijn geen babyvetjes meer’. Wat deed ik toen? Ik paste mijn eetpatroon aan, ging 4 dagen per week naar de sportschool en deed een week voor mijn vakantie het meest verwerpelijke en afgeraden dieet om nog wat laatste centimeters kwijt te raken: het ziekenhuisdieet. En het lukte. Ik ging slank op vakantie.

Inmiddels, 2 jaar later, ben ik dikker dan ooit. Soms vind ik het prima, maar vaak verlang ik naar mijn oude lichaam. En vele andere moeders met mij. Moederschap is al lastig zat zonder onzekerheid over je eigen lichaam. Maar die krijg je er in veel gevallen gratis bij.

Nu kunnen we met z’n allen gaan fitten op een influencer, die mens, vrouw en moeder is, omdat zij kennelijk ook is bezweken onder de westerse schoonheidsideaal. Of omdat ze net als vele andere moeders en vrouwen en mensen los van het schoonheidsideaal toch haar oude lichaam miste en daar een oplossing voor zocht. Of omdat ze gezonder wilde eten en een makkelijke oplossing zocht om daar niet over na te hoeven denken, maar dat vind ik niet fair.

En ik denk dat er betere manieren zijn om tegen diet culture, fatphobia en fatshaming te strijden. Meer representatie en inclusie, meer kennis delen over fatphobia en fatshaming en meer informatie over de onzin van diëten beschikbaar maken.

Meer representatie van dikke lichamen

Op Instagram volg ik op advies van mijn vriendin Daphne Oosthuizen, oprichter van APL model management, mensen met een uiterlijk dat je niet vaak ziet, zodat ik zonder oordeel leer kijken naar verschillende lichamen. Over mijn hangborsten zeg ik vaak: waarschijnlijk vind ik ze niet mooi, omdat ik in een westerse samenleving ben opgegroeid, waarin perky boobs de norm zijn. Als ik in een maatschappij was opgegroeid waar men doorgaans geen bh’s draagt, zou ik er neutraler naar kijken. Daarom wil ik overal veel meer dikke lichamen zien, zodat we er neutraal en ook positief naar leren kijken als maatschappij.

Meer kennis delen over fatphobia en fatshaming

Er is in de eerste instantie niets mis met dik zijn. Maar weinig mensen lijken te weten dat dik zijn allerlei verschillende redenen kan hebben. En ze beseffen al helemaal niet hoe je als dik persoon een moeilijker leven hebt, alleen maar omdat je dik bent. Artsen die je klachten niet serieus nemen en zeggen dat je klachten zullen verdwijnen als je afvalt, in plaats van gedegen onderzoek te doen. Nieuwsberichten over dat dikke mensen een grotere kans hebben om in het ziekenhuis te belanden na het krijgen van corona, terwijl dat niet exact is wat het is. Mensen met hart- en vaatziekten en andere ziektes hebben een grotere kans om in het ziekenhuis te belanden na het krijgen van corona. En in de populatie van dikke mensen zijn er veel mensen die zulke ziektes hebben. Maar een dik persoon met hart- en vaatziekten heeft niet meer kans om in het ziekenhuis te belanden dan een slank persoon met hart- en vaatziekten, tenzij die dikke persoon daarbovenop andere klachten heef die de slanke persoon niet heeft.

Daarnaast is BMI, de indicator die wordt gebruikt om te checken of je overgewicht hebt, helemaal geen goede indicator van gezondheid. En over gezondheid gesproken: body positivity heeft niets met gezondheid te maken. Dik zijn trouwens ook niet. Je kan dik en gezond zijn en dun en ongezond. Als iemand hier verkeerde informatie over verspreid of uitspraken doet die niet kloppen, moeten ze daar op worden aangesproken. Dat doe ik ook. En daarnaast is het ook een kwestie van educate yourself, want er is zoveel dat we niet weten. Zo weet ik pas sinds deze week dat diëten biologisch gezien niet werkt en dat het dus niets te maken heeft met wilskracht of discipline. 

Meer informatie over waarom diëten niet werkt

In dit artikel van The Conversation leerde ik dat het lichaam van mensen die van nature niet slank zijn, kan draaien op minder calorieën dan het lichaam van mensen die van nature wel slank zijn. Dat betekent dat je als dik persoon minder moet eten dan een slank persoon om af te vallen. En als je dan een tijdje minder eet, verandert de manier waarop je lichaam eten verwerkt, zodat je nog minder moet eten om niet aan te komen.

Ook zorgt diëten voor veranderingen in je brein, waardoor de kans groter is dat eten je gaat opvallen. Als je het dan eenmaal hebt gezien, maakt je brein het je moeilijk om te stoppen met denken aan het eten dat je net hebt gezien.

En als kers op de taart – pun intended – smaakt het eten ook nog eens beter als je op dieet bent, vanwege aanpassingen in je brein. Je krijgt bij het eten een hit dopamine. Dat is hetzelfde hormoon dat vrijkomt als een verslaafd iemand drugs gebruikt.

Wat ik hieruit opmaak: de kans is groot dat je verslaafd raakt aan eten door een dieet te volgen. En laat dat nou juist niet je bedoeling zijn met dat dieet.

Reageren op dit artikel kan het best via deze post op Instagram

2 Comments

  1. Nathalie 12 januari 2022 at 12:31 - Reply

    Het boek ‘The Fuckit Diet’ is een giga eyeopener!

  2. Anne 13 januari 2022 at 21:33 - Reply

    Wow, wat een sterk artikel. Scherp en genuanceerd, het zet me echt aan het denken. In eerste instantie was ik ook teleurgesteld in de samenwerking van Masha met Weight Watchers en veroordeelde ik dat ook, maar nu kan ik er toch ook op een andere manier naar kijken…

    Dankjewel voor je sterkte stuk!

Leave A Comment