Na de ALS icebucket challenge doken er allerlei challenges op. Zo nomineerde Sérènity mij voor de ‘no-make-up-challenge’. Het spreekt voor zich: de genomineerde plaatst een foto van zichzelf zonder make-up.
De challenge waar mijn zus me voor nomineerde vereist wat uitleg. De ‘all-u-can-eat-challenge’ is namelijk de omgekeerde wereld: je nomineert iemand die een gerecht moet eten om vervolgens hetzelfde gerecht bij jou langs te brengen, zodat jij het ook kan eten. Dit is natuurlijk niet de bedoeling van challenges, maar ze is zwanger, dus vergeef het haar. Het zijn vast de hormonen.
Terug naar de ALS icebucket challenge. Deze sla ik over, omdat:
- ik niet graag onderkoeld raak;
- ik doneren beter vind dan nomineren;
- ik las dat bij de ALS stichting slechts een minuscuul percentage van de donaties naar de patiënten gaat.
Maar als mijn zus een eigen challenge in het leven kan roepen, waarom ik niet?
No discussion challenge
Tijdens de ramadan werkte ik aan mijn zwaktes. Er was echter één zwakte die ik vergat: discussiëren. Ik ga al-tijd en met te veel plezier in discussie. Deze discussies zijn tijdrovend en energieconsumerend. Daarnaast heb ik ook nog eens moeite met loslaten. Na afloop van deze discussies peins ik soms nog dagenlang door. En zo werd geboren de no-discussion challenge: een week lang geen discussies, niet debatteren, geen conflicten aangaan.
Shaking the rules
Binnen één dag zag ik in dat een week lang niet discussiëren onmogelijk, onlogisch en zeer onnatuurlijk is. Dit moest anders. In plaats van een week lang niet discussiëren, besloot ik een week lang anders te discussiëren.
Tijdens een training adviseren kwam ik erachter dat er verschillende gesprekstechnieken zijn. Ik kende alleen tegenbewegen; de confrontatie aangaan. Dit past bij mensen zoals ik. Mensen die overtuigd zijn van hun eigen gelijk.
Daartegenover staat wegbewegen; weglopen van een discussie, de ander niet het verlichten. Voor mij onmogelijk!
Maar als we teruggaan naar het doel van mijn challenge, de reden waarom ik discussiëren wilde opgeven, is het verstandig om andere technieken toch een kans te geven.
Naast tegenbewegen en wegbewegen, kan men meebewegen. Dit houdt in dat je meebeweegt naar de opvattingen van de ander. Ook kan je gelijk op gaan. Hier is er een balans in het mee- en tegenbewegen.
Ten slotte is er judo, een soort reverse psychology truc. Hier schiet je dusdanig door in het meebewegen dat de ander (uit argwaan) van standpunt verandert.
Wanneer gebruik je welke manier?
Als steevaste tegenbeweger had ik werkelijk geen idee in welke situatie ik welke gesprekstechniek moest kiezen. Met een simpele Google search kwam ik terecht op transitiemanagement.wordpress.com waar dit duidelijk uitgelegd wordt:
- “Gelijk op bewegen: Deze stijl is geschikt als alle deelnemers aan het gesprek evenveel macht en deskundigheid hebben.
- Meebewegen: geschikt om een relatie met de betrokkenen tot stand te brengen. Dit is effectief als de inbreng van de betrokkenen essentieel is, als er weinig of negatief machtsverschil is (ander heeft meer macht). Bij weerstand in een gesprek is een meebewegend stijl zelfs noodzakelijk.
- Judo is een geschikte stijl als de betrokkenen niet gunstig reageren op andere stijlen en wanneer de betrokkenen voordeel (lijken te) hebben bij het behouden van zijn probleem. Vooral bij hoge weerstand en als gewoon meebewegen niet helpt, kan de gespreksleider het met deze gespreksstijl proberen.”
Resultaten
11 augustus begon ik aan deze challenge. We zijn inmiddels vier weken verder en ik ben tot de volgende ontdekking gekomen: wanneer ervoor kiest om niet meer te discussiëren, trek je ook geen discussies meer aan. Dit betekent helaas ook dat ik niet alle technieken heb kunnen uitproberen, maar tegenbewegen heb ik zowat afgezworen.
Er was slechts één discussie waar mijn haren recht overeind van gingen staan. Net op tijd herinnerde ik me een wijze les van mijn vriendin Elise:
Waarom zou je discussiëren met mensen die toch geen verschil kunnen maken?
En laat dit toevallig ook de reden zijn om de techniek wegbewegen uit te voeren. “Deze stijl is effectief wanneer: het onderwerp te triviaal is om er energie in te steken en/of de zaak onhaalbaar is. Wegbewegen kan prima worden toegepast om spanningen te reduceren.”
Dit laatste is ook mijn resultaat van de challenge: drastisch gereduceerde spanning.
Gograph.com
